„Een Viddelstündn kann’t woll noch du’rn!“
hett Mudder eben segt.
He kümmt nu bald. Man good, – dütt Lu’rn
Dat is mi goarne recht.
Ick hebb vör em keen Angst dütt Joahr,
dat hebbt jo blooß de Görn.
Ick bin man bang‘, dat geiht ne kloar,
ick krieg den Wind van vörn,
van Vadder her. Wenn he dat sühtt, –
mien Büx is achter twei,
mien sünndogs Büx. Ach, wenn ick sitt,
denn is’t jo eenerlei.

Wenn de Kujees hier frogen deit:
„Na, mokt de Jung sick good?“
Un Mudder segt: „Ach jo, dat geiht!“
Denn krieg ick jo woll Noot,
un rappel mien Gebett gau her,
as wenn ick updreiht bün. –
Blooß denn, — denn schall ick no de Dör, –
denn mütt ick doar jo hin,
un mütt mien Fatt mit Appeln holn
un allerhand wat Nees
un mit son „Diener“ glich betolhn:
„Mein Dank ook, Herr Kujees!“

Un Vadder – steiht dann achter mi, –
Un sühtt mien tweide Büx, — ?
Ach ne, Kujees,- goh man vöörbi!
Ick bruk dütt Joahr mol nix!

Rudolf Kinau

(Kujees =Wienachtsmann/Weihnachtsmann)